ﭘﺪﺭﻡ ﻣﯿﮕﻔﺖ :
ﻣﺤﺒﺘﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺮﮒ ﻫﺎ ﺳﻨﺠﺎﻕ ﻣﺰﻥ
ﮐﻪ ﺑﺎﺩ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻣﯽ ﺑَﺮﺩ …
ﻣﺤﺒﺘﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺏ ﺟﻮﯾﯽ ﺑﺮﯾﺰ
ﮐﻪ ﺑﺎ ﺭﯾﺸﻪ ﻫﺎ ﻋﺠﯿﻦ ﺷﻮﺩ …
ﺭﯾﺸﻪ ﻫﺎ ﻫﺮﮔﺰ ﺍﺳﯿﺮ ﺑﺎﺩ ﻧﯿﺴﺖ …
ﻣﺎﺩﺭﻡ ﻣﯿﮕﻔﺖ :
ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﯼ ﻣﺤﺒﺘﺖ ﺭﺍ
ﺑﻪ ﺗﺎﺭ ﻋﻨﮑﺒﻮﺗﯽ ﺑﯿﻨﺪﺍﺯ ﮐﻪ ﺳﯿﺮ ﻧﺒﺎﺷﺪ …
ﻣﺤﺒﺘﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﯼ ﺩﻟﯽ ﺑﻨﺸﺎﻥ
ﮐﻪ ﺧﯿﺎﻝ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺷﺪﻥ ﻧﺪﺍﺭﺩ …
ﻭ ﯾﺎﺩ ﻣﻌﻠﻤﻢ ﺑﺨﯿﺮ …
ﻫﺮ ﻭﻗﺖ ﺑﻪ ﺁﺧﺮ ﺧﻂ
ﻣﯿﺮﺳﯿﺪﻡ ﻣﯿﮕﻔﺖ :
ﻧﻘﻄﻪ ﺳﺮ ﺧﻂ …
ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﺕ
ﺑﺎ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺑﺎﺵ
زیبا و قشنگ ممنون
ممنون..موفق وسربلندباشید…